Dag 1: 4-8, de reis

Vanmorgen om half 7 haalde mijn vriendin Gerri ons op om ons naar Schiphol te brengen. Dat was erg prettig, omdat we met de trein of uren te vroeg zouden zijn of te laat. Dat was niet de schuld van de NS, maar van Connexxion, die geen aansluitende bussen heeft. En om nu met koffers te gaan lopen naar het station vonden we niet zo’n goed idee. Maar dit was een erg prettige manier om de reis te beginnen. Om 7.10 waren we op Schiphol, om 7.25 konden we inchecken. Dat ging snel en gemakkelijk en al gauw zaten we een kop koffie/ een glas cola te drinken in de hal. We probeerden nog een stroomconverter te kopen, maar die waren overal uitverkocht. Daar moesten we in Amerika naar kijken.

Om 9.30 konden we het vliegtuig in. Vooraf werden we nog ondervraagd, hoe zijn we op Schiphol gekomen, wat voor electrische apparaten hebben jullie bij, hebben jullie die wel eens uitgeleend en nog meer van dit soort onzinvragen.

We zaten prima op rij 35 op 2 stoelen naast elkaar zonder nog iemand ernaast. Het was geen nieuw vliegtuig en sommige voorzieningen vielen wat tegen. De tv hing niet echt handig en mijn oortjes werkten niet goed. Maar het eten was prima, we kregen genoeg drinken en de bediening was erg vriendelijk. En we kwamen zelfs iets te vroeg aan in Atlanta! Niet dat dat iets uitmaakte, we moesten daar toch wachten op ons volgende vliegtuig.

Onze eerste stappen in Amerika waren vreemd. Als je dit al vaker gedaan hebt is er niest raars aan, maar wij vonden het geheel behoorlijk intimiderend. Eerst moet je door de douane. We werden behandeld als een stel koeien, die naar de slachtbank werden geleid. Ontzettend onvriendelijke “ dames” stonden ons te bevelen welke kant we uit moesten en wee je gebeente als je niet snel genoeg of verkeerd reageerde. Gelukkig was de man aan de douane zelf een stuk vriendelijker. Linkervinger, rechtervinger en oogscan en we konden verder. Dan ben je er nog niet. We moesten onze bagage halen. Mijn koffer kwam al snel, maar die van Erik liet op zich wachten. We hebben daar ruim 3 kwartier gestaan, zodat de mensen naast ons hun volgende vliegtuig misliepen. Gelukkig hadden wij 3 uur de tijd.

Toen door naar de bagage-incheck. Want die koffers moeten natuurlijk mee naar Orlando. Ook daar weer een vreemde boel. Twee mannen pakten onze koffers en wilden niet eens weten waar die heen moesten, alles ging door elkaar. Als dat maar goed ging!

Atlanta is dus een enorm vliegveld, dat geloof je pas als je het ziet. We moesten met een treintje naar onze gate. Mar eerst weer door de douane. En hier werden we helemaal gecheckt. Schoenen uit, laptop uit de tas, je kunt het ook overdrijven. En weer zo onvriendelijk. Onze indruk van de Amerikanen was tot het nulpunt gedaald. Bij de gates hebben we nog wat gedronken en Erik nog een broodje gegeten. Mijn koffie was geen kopje meer, ongeveer een liter! Goed om me wakker te houden voor de rest van de avond. Bij de gate hebben we nog even gewacht en om 16.55 mochten we aan boord.

Dit was geen luxe vliegtuig en het zat helemaal vol. De man naast mij zat erg breeduit zodat ik wat moeite had om lekker te zitten. Gelukkig duurde de vlucht niet lang, om 18.45 waren we er al. Opstijgen en dalen nam het meeste tijd in beslag.

De koffers waren vrij snel op de band. En ja, ze waren goed meegekomen. We kwamen hier ook mensen tegen, die we al in het eerste vliegtuig gezien hadden. Toen had ik echter nog niet de hele familie gezien, nu zei een van de dochters: “ dag mevrouw, ook naar Orlando?” Ja hoor, een kans van 1 op 15 miljoen: een leerling van me! Dat geloof je nooit, toch? We kwamen elkaar elke keer weer tegen, bij Alamo stonden we samen in de rij. We hebben gezellig gepraat en elkaar bij de auto ophalen een goede reis gewenst.

Alamo had een enorme rij, de grootste van alle auto-verhuurbedrijven. Dat kwam omdat het nogal wat tijd kostte om het gesprek te voeren. Een hele vriendelijke jongeman probeerde me een duurder type auto aan te smeren. Ik had een economy-klasse, maar hij wilde dat ik een convertable nam. Dat zou me 250 dollar extra kosten. Toen ik daarop nee zei, dacht hij even na en wilde na gaan vragen of het ook voor 192 dollar kon. Maar nog steeds wilde ik nergens van weten. Toch bleef hij vriendelijk en plotseling kreeg ik een duurdere klasse gratis. Waarom, geen idee, maar het kostte me niets en dan sla ik het niet af, toch? Een comfort klasse mocht het zijn. Hij wees waar we de auto konden halen en daar gingen we weer.

Erik zocht een Chevrolet Kobalt-lt uit. Tja, het zegt mij ook niets, maar het is een soort sportmodelletje. Erg cool. En natuurlijk de rode, hoe kan het anders. De koffers pasten er prima in en voorzichtig reden we weg. Lang geleden heb ik wel in de mini van mijn moeder gereden, dat was een automaat, maar dit was toch wel eng. Het was ondertussen ook donker aan het worden, dubbeleng dus. We moesten de southxit hebben en daarna hoopten we dat de TomTom het oppikte. Dat deed hij ook netjes en Erik loodste me goed de juiste weg op. Het waren tolwegen en gelukkig had ik van mijn broer wat kleingeld gehad, want 1 keer kon je alleen met 50 cent in een korf gooien doorrijden. Ik had 3 quarters, waarvan er 2 in de korf, maar de eerste ernaast belande. De andere tolpunten kon je betalen aan een kassa. In totaal 2.50 (en 25 cent op de grondL )

Om kwart over 9 kwamen we bij het hotel aan, Raymondo hielp ons met de koffers en bracht ons naar onze kamer. Niets mis mee. Het is in de laagbouw, maar niet aan de kant van het zwembad. We kijken dus op de parkeerplaats uit. Tja, voor het uitzicht hoeven we het niet te doen. Maar het is rustig, de bedden zijn goed, er is een douche en een tv…. Meer hebben we niet nodig. Internet doet het niet in de kamer, wel in de hal. Ik typ dit dus in word en plaats het later op onze site.

Om 9.40 trokken we de deur achter ons dicht, om 9.45 lagen we in bed en vrij snel sliepen we. In Nederlandse tijd was het 3.45 in de nacht, we waren 21 en een half uur op geweest……